De vlucht van SN Brussels Airlines brengt ons op een goeie anderhalf uur naar Toulouse. Daar wacht Dominique Porato ons op en als onze bagage ook arriveert, de mijne doet er iets langer over en komt via een totaal andere band, vertrekken we en zijn een uurtje later in Saurat. Het is prachtig weer, blauwe lucht en zon, een verademing na het constante regenweer in Belgie.
's Anderendaags zijn we allen paraat, de laatste 2 deelnemers zijn ook gearriveerd en de paardjes worden van de wei gehaald en opgezadeld. Ik heb dit keer Squerto een achtjarige ruin.
Het weer is nog altijd prachtig, een beetje fris, ideaal voor een tocht te paard. Om 10:30 wordt het startsein gegeven en het gaat direct hogerop tot 1500m. Wolken versluieren de zon en het wordt een pak frisser. Het uitzicht is mooi en we krijgen een eerste voorsmaakje van de omliggende bergketens. Onze eerste piknik is onder een groepje bomen en wordt vrij snel afgewerkt want het is niet meer echt warm. Rond 17:30 arriveren we aan de molen waar we de paarden voor de nacht plaatsen, slapen en eten doen we zelf in een hotelletje verderop in het dorp.
De volgende dag ziet het er er aanvankelijk niet zo goed uit, de lucht is grijs maar als we rond 10:20 vertrekken is de zon door de wolken gebroken. De weg loopt meestal door bossen en dat is niet zo slecht want het is nu vrij warm. Een goeie galop zorgt er voor dat iedereen goed wakker is. Er zijn verschillende steile hellingen en een paar moeilijke passages die onze paardjes moeiteloos nemen. Er wordt behoorlijk tempo gereden en op de verharde wegen wordt een fikse draf aangehouden.
Piknikken doen we dit keer op de Col Veille Morte, en nu hebben we wel een mooi uitzicht.
Er is een wespenplaag en zelfs al zien wij ze niet altijd, de paarden worden soms gestoken en springen ze plots hevig weg. Niet aangenaam voor ruiter en paard.
Langs een lange bosweg arriveren we in Cominac, de plaats van onze gite voor vanavond en de plaats van typische schuren met trapgeveltjes. Die dingen worden tegenwoordig voor grof geld verkocht aan mensen die er een buitenverblijf van maken.
De paardjes worden op de wei gezet en gevoederd en de ruiters installeren zich op het terras voor het aperitief.
Ik heb geslapen als een roos in mijn slaapzaal, gereserveerd helemaal voor mij alleen en ik ben net op tijd om mee de paarden eten te geven. Het is een beetje bewolkt met een belofte van blauwe lucht.
We trekken weer door de bossen en er zijn weer enkele nijdige hellingen en steile afdalingen. De zon heeft het gewonnen en we piknikken aan een schuur in een wei. Siesta verplicht.
Langs een lange bosweg, op sommige plaatsen smal langs steile afgronden, gaat het zig zag omhoog naar het chateau de mirabat. Een ruine van een 13e eeuwse fort dat op een hoogte van 1270m de ganse omgeving beheerste. Het uitzicht is geweldig. Voor een deel langs dezelfde weg gaan we terug omlaag en verder en in draf en galop worden de laatste kilometers afgelegd naar de gite van Aunac bij François en Claudine.
De lucht is blauw en de zon klimt pijlsnel omhoog. De paarden stonden behoorlijk ver op een wei en ik ga ze mee vangen en halen met Dominique. Ze maken er gelukkig geen spelletje van en ze volgen gedwee.
Als we starten is het al warm. Dominique wil een nieuwe weg uitproberen en in een fiks draftempo volgen we een verharde weg zig zag omhoog. Maar dan blijkt dat de aansluiting niet mogelijk is, die is hermetisch afgesloten en blijft er ons niets anders over dan terug te keren op onze stappen. Er wordt heel wat gedraafd vandaag. Piknikken doen we op de Col de l'Artigue op 880m. Er wordt weer tijd gemaakt voor een siesta en dan voert een lange weg ons kris kras door bossen naar onze gite voor vanavond. Het is een, wat zij noemen, een "overdekte bivouac", overnacht wordt in eenvoudige blokhutten en gegeten in openlucht onder een even eenvoudig afdak. Het vlees wordt gegrild op een open kampvuur. Gelukkig is het weer goed genoeg, droog en zacht, zoniet zou het niet zo gezellig geweest zijn.
Het is mistig als ik opsta maar het heeft er alle schijn van dat het toch een zonnige dag zal worden. Als we vertrekken is de mist weg en zien we in de verte de bergketen van de pyreneeën die de grens met Spanje vormen. Op de piknikplaats op de Col d'Ayens (956m) is er een geweldig panoramisch overzicht. Jammer genoeg kunnen we niet echt lang genieten, ergens in buurt zijn werken aan de gang en de veelvuldig voorbijkomende trucks zorgen voor enorme stofwolken. Een lange galop langs de bergpiste brengt leven in de brouwerij. Langs een berghelling begroeid met metershoge varens gaat het richting gite Cavalus. Daar komen we in de late namiddag aan. De paardjes krijgen hun avondmaal geserveerd en worden voor de nacht op de wei gezet, en dan is het de beurt aan de ruiters. Als het donker is zien we in verte achter de bergen de lucht oplichten: onweer maar het is ver weg en de donder bereikt ons niet. Het is een beetje ironisch; daar regent het waarschijnlijk pijpestelen en hier moeten we zuinig zijn met water want de bron staat droog.
Het heeft goed geregend vannacht en 's morgens hangt er over de ganse vallei en de omringende bergen lage bewolking. Pech! Vandaag, de laatste dag zouden we de achtereenvolgende bergkammen richting Saurat volgen en bij mooi weer levert dat prachtige vergezichten, ik herinner het mij nog van de eerste keer. Vandaag zal dat niet het geval zijn. Zichtbaarheid is nul. Het regent trouwens ook nog een beetje en ieder trekt zijn regenkledij aan. Alvorens we kunnen vertrekken moet een paard zijn schoeisel vervangen worden, een ijzer hangt los. En de pech houdt aan. Samson, het paard van Dominique mankt. Hij heeft een wondje aan de koot en dat is ontstoken. Ettelijke spuiten met antibiotika, pijnstillers en ontstekingsremmers worden rijkelijk toegediend en een uurtje later dan gepland zijn we dan toch op weg. We gaan nog altijd over de verschillende Cols, galopperen waar mogelijk maar het uitzicht blijft verscholen. Een korte piknik en dan gaan we verder naar Saurat waar we rond 18:00 aankomen.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
